French Women don't get fat

er titillinn á bráðskemmtilegri og athyglisverðri bók eftir Mireille Guiliano, forstjóra Veuve Cliquot kampavínsfyrirtækisins í Bandaríkjum. Í stuttu máli segir hún frá því þegar hún, sem ung stúlka, fór sem skiptinemi til Bandaríkjanna og kom heim til Frakklands ári seinna, 10 kg þyngri - eða eins og kartöflupoki í laginu eins og faðir hennar orðaði það svo snyrtilega. Hún segir svo frá því hvernig franski heimilslæknirinn hennar læknaði hana með því einu að minna hana á lífsstíl franskra kvenna (sem hún hafði hætt að lifa eftir í Bandaríkjunum). Bókin er athyglisverð fyrir þær sakir að hún útskýrir hvernig konur geta drukkið kampavín, borðað súkkulaði og þriggja rétta máltíðir í hádeginu og á kvöldin - á hverjum degi, án þess að fitna nokkurn tímann.

Og þetta er staðreynd... frekar pirrandi staðreynd fyrir okkur hinar. Það er mjög sjaldgæft að sjá þéttvaxnar konur hér á götum úti. FEITAR konur sjást hvergi.

Í dag byrjuðu útsölur í París. Ég þaut af stað í hádeginu og tróð mér inn í eina af mínum uppáhalds búðum, Comptoir des Côtonniers, og varð þar vitni að samtali milli tveggja franskra kvenna:

- Julie, ert þetta þú?
- Ahh, Christine, gaman að sjá þig!
- Á að fara að dressa sig upp?
- Já, þetta er svo æðisleg útsala. Það er verst hvað það er margt fólk hérna.
- Alveg troðið. En maður verður að drífa í þessu því annars klárast allar réttu stærðirnar.
- Einmitt, það er varla neitt eftir hér í small og x-small.
- Nákvæmlega, alveg glatað!


Það er nú eins og mig minnir að þegar útsölur hafa staðið yfir lengi á Íslandi, þá er einmitt ekkert eftir nema XS og S.... humm humm.