"Vous avez un kleenex?"

Ég varð pínulítið "franskari" síðastliðinn föstudag. Ég opnaði 10 pakka kleenexpakkann sem ég fann heima, tók einn og setti hann í handtöskuna mína. Þá um morguninn varð ég loksins eins og allir hinir í lestinni þegar ég dró upp pakkann góða og snýtti mér vel og vandlega. Úff, þvílíkur munur, þetta var allt annað líf, nú þurfti ég ekki stanslaust að sjúga upp í nefið og hljóta að launum undrun og óumbeðin augnaráð samferðarfólks míns.

Þegar ég bjó í Aix fyrir nokkrum árum síðan voru það við Berglind sem litum flissandi hvor á aðra þegar við heyrðum penar franskar stúlkur snýta sér fyrir framan alla eins og gamlir neftóbakskarlar. Okkur datt hins vegar ekki til hugar að einhverjum fyndust dónaleg þessi penu soghljóð sem komu frá okkur... Little did we know í þá daga í okkar stóru buffalo skóm sem engri nettri franskri stúlku hefði komið til hugar að stinga svo mikið sem stóru tánni ofaní. En það er allt önnur saga...

"Les temps changent" eins og snillingurinn Mc Solaar sagði eitt sinn og ég er mjög ánægð með nýja kleenex pakkann í töskunni, ég sló alveg í gegn með hann um helgina og gat lánað öllum þeim sem þess óskuðu dýrmæt kleenexbréf. "Vous avez un kleenex?" (eigið þér pappírsvasaklút?") er nefnilega mjög algeng spurning hér á götum Parísar. Ég hef hingað til alltaf þurft að stóla á François varðandi þessi mál og það hefur ekki brugðist hingað til, maðurinn fer auðvitað aldrei út úr húsi nema með kleenex í vasanum. Núna er ég hins vegar orðin mun sjálfstæðari og ...fágaðri og ég er fegin að dagar óviðeigandi soghljóða eru taldir!